ЕЛЛИККЕ ЕЛ ҚОНАР ЗАМАНЫ КЕЛДИ (ELLÍKKE EL QONAR ZAMANI KELDÍ)
(Еллик қала массивин ашыў салтанатында оқылған қосық)
Айдынласып дослық, ығбал гүзары,
Заманы бирлердиң ҳамалы келди,
Дәўран он айланып, дүнья тазарып,
Елликке ел қонар мәҳәли келди.
Мақтасаң арзыр бул уллы заманды,
Гүлистан етсем дер ҳәмме таманды.
Патшалар сүре алмай кеткен дәўранды,
Дийханлардың сүрер майданы келди.
Елге бир нәўбетдур, жерге бир нәўбет,
Жердиң тилин билген болар ҳәмсәўбет,
Ағар булақ абаданлық мол дәўлет,
Кемлик бәдар кетип, кәмалы келди.
Кеўил кеўилден суў ишип турғандай,
Мийрибанлық сүти менен жуўғандай,
Барлық миллет бир анадан туўғандай,
Дослықтың дарағы мийўалы келди.
Гөззаллық бабында бәҳәрдиң паслы,
Дийхан баба десер халқының ҳаслы,
Аты Өзбекстан алтын қуяшлы,
Таң шуғласы киби жамалы келди.
Дослық, туўысқанлық кәспи-ғәрезим,
Бир маңнайға питкен жуп қумар көзим,
Арқа бетте қарақалпақ, Хорезм,
Бир дуўтардан еки намалы келди.
Әмиў жағалаған етекли елим,
Бир гулшанда өскен рәңбараң гүлим.
Карақалпақтың мақтанышы Төрткүлим,
Сени десем тилим саналы келди.
Мийнет майданынында халқың палўандур
Топырағың әлҳасыл кәнге толғандур.
«Бейиш о дүньяда» деген жалғандур,
Жамалың жәннетден зийбалы келди.
Бул жәннетти халқың қолдан жаратқан,
Сыйлыққа алмадың сен тәбияттан.
Халық айналсын сендей данқлы елаттан,
Дәртлериме мудам даўалы келди.
Бирунийдиң даңқы әлемге кеткен,
Бабасы дүньяға илим үйреткен.
Дийханлары жер тилсимин сөйлеткен
Ақ алтынның алғыр маманы келди.
Кимниң қолы жетсе кең, ҳасыл жерге,
Қут дарыр бәрҳәма оныңдай елге.
Жаңадан жан кирип және бир шөлге,
Елликке ел қонар заманы келди.
Еллик! Узақ дәўир жаттың боз болып,
Ыссыда табанға тийдиң қоз болып,
Енди ел аўзында жаңа сөз болып,
Атың хат басында намалы келди.
Ата-баба қоныс басқан жерлерге,
Дәрья аўнап, безип қашқан жерлерге,
Мың жыл бурын халқы посқан жерлерге,
Енди коммунизм бәҳәри келди.
Шайырлар даңқыңды журтқа билдирсин,
Аркаң Аяз қала, қублаң Гүлдирсин,
Қутлы қоныста ел дәўранлар сүрсин,
Жаңа дәўран заўқы-сапалы келди.
Тайнапыр техника урды жәўланды,
Асфальт жоллар қайыс киби таўланды,
Қус қанаты күйген шөллер суўланды,
Даңқлы СМУ лардың майданы келди.
Халық сүйген қаҳарман Нарбай, Розым,
Қырық жигитке татып турсаң бир өзиң,
Уллы Мәскеў, Ташкент, Бухар, Хорезм,
Саған ашық деген хабары келди.
«Коммунизм» колхоз шанлы мәканың,
Даңқлы Нарбайлардың гөззал ўатаны.
Еллик – ерлик қаласы деп атанып,
Батырлық мийнеттиң майданы келди.
Патша боп Искендер Зулқарнай өткен,
Жаўлап алған жерин шөлистан еткен,
Бүгин сол шөллерди гүлистан еткен
Искендер ағаның дәўраны келди.
Еллик – ески тарийх бина болған жер,
Ойы – егис, дөңи – қала болған жер,
Бируний бабамыз бала болған жер,
Қанша тарийхлардан гүўалы келди.
Қубласында дәрьясы бар, ели бар,
Батысы балықлы Ақша көли бар,
Арқасында шарўаға жай шөли бар,
Таўы Султанөйис ҳаўалы келди.
Елге дәўлет ҳасыл топырақ болып,
Пахтаның шанағы зербарақ болып,
Көсеў шанышсаң көгерердей бағ болып,
Шыбық суққан жерден нәрўаны келди.
Елликтиң ертенги көрки – қумарым,
Жаңа түскен жас келиндей жамалың,
Көрип турман «ақ алтын»ның минарын,
Жоңышқасы жипектей гиялы келди.
Қыябанлап шапқан шел керип турман,
Шел ишинде қызыл гүл көрип турман,
Елликте бир абад ел көрип турман,
Бағы сарҳаўызлы саялы келди.
Жери дөнген қундыз көрип турыппан,
Ертең мың сан ул-қыз көрип турыппан,
Талай алтын жулдыз көрип турыппан,
Өңири толы орден, медалы келди.
Аўыл көрип турман қаладан зият,
Әтирапы пахта, жасыл тәбият,
Алмасы шәйнектей, қаўыны – набат,
Жемиси кеўлиме мазалы келди.
Кеште қыз жигитлер бағды аралап,
Жолда «волга», «москвичлер» сырғанап,
Туўыў үйлеринде баллар иңгалап,
Қыялыма шадлық базары келди.
Еллик – ертеңгиниң жаңа дәрбенти,
Тоғызыншы бес жыллықтың перзенти,
Жайнай бер елимниң жаңарған кәнти,
Жулдызың соныңдай жоқары келди!
1973-жыл.
Айдынласып дослық, ығбал гүзары,
Заманы бирлердиң ҳамалы келди,
Дәўран он айланып, дүнья тазарып,
Елликке ел қонар мәҳәли келди.
Мақтасаң арзыр бул уллы заманды,
Гүлистан етсем дер ҳәмме таманды.
Патшалар сүре алмай кеткен дәўранды,
Дийханлардың сүрер майданы келди.
Елге бир нәўбетдур, жерге бир нәўбет,
Жердиң тилин билген болар ҳәмсәўбет,
Ағар булақ абаданлық мол дәўлет,
Кемлик бәдар кетип, кәмалы келди.
Кеўил кеўилден суў ишип турғандай,
Мийрибанлық сүти менен жуўғандай,
Барлық миллет бир анадан туўғандай,
Дослықтың дарағы мийўалы келди.
Гөззаллық бабында бәҳәрдиң паслы,
Дийхан баба десер халқының ҳаслы,
Аты Өзбекстан алтын қуяшлы,
Таң шуғласы киби жамалы келди.
Дослық, туўысқанлық кәспи-ғәрезим,
Бир маңнайға питкен жуп қумар көзим,
Арқа бетте қарақалпақ, Хорезм,
Бир дуўтардан еки намалы келди.
Әмиў жағалаған етекли елим,
Бир гулшанда өскен рәңбараң гүлим.
Карақалпақтың мақтанышы Төрткүлим,
Сени десем тилим саналы келди.
Мийнет майданынында халқың палўандур
Топырағың әлҳасыл кәнге толғандур.
«Бейиш о дүньяда» деген жалғандур,
Жамалың жәннетден зийбалы келди.
Бул жәннетти халқың қолдан жаратқан,
Сыйлыққа алмадың сен тәбияттан.
Халық айналсын сендей данқлы елаттан,
Дәртлериме мудам даўалы келди.
Бирунийдиң даңқы әлемге кеткен,
Бабасы дүньяға илим үйреткен.
Дийханлары жер тилсимин сөйлеткен
Ақ алтынның алғыр маманы келди.
Кимниң қолы жетсе кең, ҳасыл жерге,
Қут дарыр бәрҳәма оныңдай елге.
Жаңадан жан кирип және бир шөлге,
Елликке ел қонар заманы келди.
Еллик! Узақ дәўир жаттың боз болып,
Ыссыда табанға тийдиң қоз болып,
Енди ел аўзында жаңа сөз болып,
Атың хат басында намалы келди.
Ата-баба қоныс басқан жерлерге,
Дәрья аўнап, безип қашқан жерлерге,
Мың жыл бурын халқы посқан жерлерге,
Енди коммунизм бәҳәри келди.
Шайырлар даңқыңды журтқа билдирсин,
Аркаң Аяз қала, қублаң Гүлдирсин,
Қутлы қоныста ел дәўранлар сүрсин,
Жаңа дәўран заўқы-сапалы келди.
Тайнапыр техника урды жәўланды,
Асфальт жоллар қайыс киби таўланды,
Қус қанаты күйген шөллер суўланды,
Даңқлы СМУ лардың майданы келди.
Халық сүйген қаҳарман Нарбай, Розым,
Қырық жигитке татып турсаң бир өзиң,
Уллы Мәскеў, Ташкент, Бухар, Хорезм,
Саған ашық деген хабары келди.
«Коммунизм» колхоз шанлы мәканың,
Даңқлы Нарбайлардың гөззал ўатаны.
Еллик – ерлик қаласы деп атанып,
Батырлық мийнеттиң майданы келди.
Патша боп Искендер Зулқарнай өткен,
Жаўлап алған жерин шөлистан еткен,
Бүгин сол шөллерди гүлистан еткен
Искендер ағаның дәўраны келди.
Еллик – ески тарийх бина болған жер,
Ойы – егис, дөңи – қала болған жер,
Бируний бабамыз бала болған жер,
Қанша тарийхлардан гүўалы келди.
Қубласында дәрьясы бар, ели бар,
Батысы балықлы Ақша көли бар,
Арқасында шарўаға жай шөли бар,
Таўы Султанөйис ҳаўалы келди.
Елге дәўлет ҳасыл топырақ болып,
Пахтаның шанағы зербарақ болып,
Көсеў шанышсаң көгерердей бағ болып,
Шыбық суққан жерден нәрўаны келди.
Елликтиң ертенги көрки – қумарым,
Жаңа түскен жас келиндей жамалың,
Көрип турман «ақ алтын»ның минарын,
Жоңышқасы жипектей гиялы келди.
Қыябанлап шапқан шел керип турман,
Шел ишинде қызыл гүл көрип турман,
Елликте бир абад ел көрип турман,
Бағы сарҳаўызлы саялы келди.
Жери дөнген қундыз көрип турыппан,
Ертең мың сан ул-қыз көрип турыппан,
Талай алтын жулдыз көрип турыппан,
Өңири толы орден, медалы келди.
Аўыл көрип турман қаладан зият,
Әтирапы пахта, жасыл тәбият,
Алмасы шәйнектей, қаўыны – набат,
Жемиси кеўлиме мазалы келди.
Кеште қыз жигитлер бағды аралап,
Жолда «волга», «москвичлер» сырғанап,
Туўыў үйлеринде баллар иңгалап,
Қыялыма шадлық базары келди.
Еллик – ертеңгиниң жаңа дәрбенти,
Тоғызыншы бес жыллықтың перзенти,
Жайнай бер елимниң жаңарған кәнти,
Жулдызың соныңдай жоқары келди!
1973-жыл.
Гезектеги ендиги бөлимге өтиў: АҚ АЛТЫНДЫ АЛТЫН ҚОЛЛАР ЖАРАТАР
Алдынғы бөлимге қайтыў: МЕН - ТӨРТКҮЛМЕН!
Китап Мазмунына қайтыў
Социал тармақларда бөлисиў
Егер сиз бул китаптың усы бөлимин унатқан болсаңыз, бул бетти төмендеги социал тармақлар арқалы досларыңыз бенен бөлисиўди умытпаң:
