«Бир халық көрдим, жүреги, Көринер қабырғасынан». (Михаил Луконин)
Қарақалпақты көп мақтама көзимше,
Қармаққа тез қабатуғын балықпан.
Ҳәр кимниң бар әззи жери өзинше,
Шортанымдай аңқылдақлаў халықпан.

Бул кисини көзге мақтаўдан көре,
Пайдалырақ минин таўып сөккениң.
«Қарақалпақ жақсы халық» дегенге,
Бабам шешип берип кеткен шекпенин.

Жалғыз атын сойып берип қонаққа,
Жаяў қалып бул халық талай тарыққан.
Соны айтып, мақтайғойсаң бирақта,
Одан да зорын көрсететин халықпан.

Беглиги көп йошып кетсе бу халық,
Дәстанларды қойдай дизип матаған.
Ҳәмме халықты қарақалпақтан шығарып,
Өз тарийхын баслар Адам атадан...

Мийнет десе жең түринген палўандай,
Арбаға таў тийе десең тийеген.
Дослық десе жулдыз таўып алғандай,
Халқымның ақ көкирегин сүйемен.

Жек көрсе ол, «жек керемен сени» деп,
Саған барып айтпағанша тынбайды.
Бир пул тапса, «бай деп санаң мени» деп,
Есип жумсап қуртпағанша тынбайды.

Сумлық қылса сыр алдырар баладай,
Кеўилшеклик минезине күйемен.
Ал енди оның кең жазийра даладай
Азаматлық кең пейилин сүйемен.

Тайын мақтап, атын минсең, – сынамас,
Мен бул халықтың минезине қанықпан.
Кеўлим мениң Жәйҳүн менен сағалас,
Сәл нәрсеге йошатуғын халықпан.

Жыллы сөз еситип көрмей жасында,
Өгей өскен бала кәмалға келди.
Ленин берген дәўлети бар басында,
Мақтанарлық жағы көп оның енди.

Жақсы сөзге жан семирер деген бар,
Хошеметке ҳәр ким ҳәўес өзинше.
Сондадағы өтинемен, адамлар,
Қарақалпақты көп мақтамаң көзимше...

Январь, 1974-жыл.

«Bir xalıq kórdim, júregi, Kóriner qabırǵasınan». (Mixail Lukonin)
Qaraqalpaqtı kóp maqtama kózimshe,
Qarmaqqa tez qabatuǵın balıqpan.
Hár kimniń bar ázzi jeri ózinshe,
Shortanımday ańqıldaqlaw xalıqpan.

Bul kisini kózge maqtawdan kóre,
Paydalıraq minin tawıp sókkeniń.
«Qaraqalpaq jaqsı xalıq» degenge,
Babam sheship berip ketken shekpenin.

Jalǵız atın soyıp berip qonaqqa,
Jayaw qalıp bul xalıq talay tarıqqan.
Sonı aytıp, maqtayǵoysań biraqta,
Odan da zorın kórsetetin xalıqpan.

Begligi kóp yoshıp ketse bu xalıq,
Dástanlardı qoyday dizip mataǵan.
Hámme xalıqtı qaraqalpaqtan shıǵarıp,
Óz tariyxın baslar Adam atadan...

Miynet dese jeń túringen palwanday,
Arbaǵa taw tiye deseń tiyegen.
Doslıq dese juldız tawıp alǵanday,
Xalqımnıń aq kókiregin súyemen.

Jek kórse ol, «jek keremen seni» dep,
Saǵan barıp aytpaǵansha tınbaydı.
Bir pul tapsa, «bay dep sanań meni» dep,
Esip jumsap qurtpaǵansha tınbaydı.

Sumlıq qılsa sır aldırar baladay,
Kewilsheklik minezine kúyemen.
Al endi onıń keń jaziyra daladay
Azamatlıq keń peyilin súyemen.

Tayın maqtap, atın minseń, – sınamas,
Men bul xalıqtıń minezine qanıqpan.
Kewlim meniń Jáyhún menen saǵalas,
Sál nársege yoshatuǵın xalıqpan.

Jıllı sóz esitip kórmey jasında,
Ógey ósken bala kámalǵa keldi.
Lenin bergen dáwleti bar basında,
Maqtanarlıq jaǵı kóp onıń endi.

Jaqsı sózge jan semirer degen bar,
Xoshemetke hár kim háwes ózinshe.
Sondadaǵı ótinemen, adamlar,
Qaraqalpaqtı kóp maqtamań kózimshe...

Yanvar, 1974-jıl.