Жүрип қалған жигит-отырып қалған қыздан жаман, қусайды. Сен тәме еткен дүркинлер өтип болғаннан кейин ҳеш кимге сөз айта алмайтуғын, жасқаншақ болып қалады екенсең. Бул жасқаншақлықты мен узақ ўақыт бастан кеширдим.

Бир күни кеште Кәримбай деген достым үйге келди. Кеўилли.

— Ҳәр нәрсениң ўақты-сәти болады деген ырас екен, жора. Саған қыз таптым, — деди күлип.

— Қаяқтан?

— Қаладан. Бизиң дайымның үйиниң қасына биреўлер көшип келипти. Соның ай десе аўзы, күн десе көзи бар бир қызы бар екен. Айыбы сен қусап отырыңқырап қалған.

— Ол маған көнер дейсең бе?

— Көниў екинши мәселе. Қыздың шешеси «дурыслырақ биреў табылса, жумыс бетинен алып кете берсе үндемес едим» депти. Соннан есигин аңлып отырып қызды көрдим. Аўзым ашылып қалды. Қулласы, оны алсаң, бул дүньядан әрмансыз өтесең.

Гәптиң пос гәллеси, бир достымыздың машинасын минип, үшеўимиз ертеңине қалаға кеттик. Қыз ҳаяллар салонында шаш-бояўшы болып ислейди екен.

Күтип турмыз. Саат алтыға он минут қалды. Қызлар биринен кейин бири шыға баслады.

— Әне, киятыр, — деди Кәримбай бир ўақта қызыл кофта кийген қара көз әйнекли қызды көрсетип, — Ҳәзир мен қапыны ашаман да ортаға ийтерип жиберемен. Сен өзиңе қарай тартасаң. Қалғанын жол-жөнекей көре беремиз.

Айтқандай, қыз машинаға қапталласа берген ўақытлары Кәримбай шырп етип түсти де қызды ортаға ийтерди.

Мен қорқа-қорқа қолынан тартқан болдым.

Ҳәммеси ойдағыдай болды. Кең көше менен зырлап кетип баратырмыз. Қыз ҳәр қайсысымызға бир қарап:

— Ну смотри! — деп мысқыллы күлип қояды. Бизден шайтаны сескенип отырған ол жоқ.

— Қаяққа айдаймыз? — деди бир ўақта рульдеги жорамыз.

— Қәйдем, аўылға айдайтуғын шығармыз, — деди Кәримбай,

— Аўылға?! — Қыз шоршып түсти. — Онша не аса берип? Кәримбай маған қарады.

— Ырасында да, жақынырақ жер жоқ па?

— Қәйдем, — дедим мен гибиртиклеп, — Шайханада қызапамның үйи бар еди.

Қыз және бизлерди ермек еткендей мысқыллап күлди.

— Уялмайсыз ба, қызапаңыздың үйине апарыўға.

Биз ҳайран болып бир-биримизге қарастық. Қызапасының үйине апарғанның неси уят!

— Мейлиңиз, — деди қыз ийнин қысып, — Маған бәрибир. Бирақ, адамға бес жүз сомнан бересиз. Соның өзи тырнақ бояўыма жетсе де болар.

Аң-таң болып мен Кәримбайға, Кәримбай маған қарады.

Júrip qalǵan jigit-otırıp qalǵan qızdan jaman, qusaydı. Sen táme etken dúrkinler ótip bolǵannan keyin hesh kimge sóz ayta almaytuǵın, jasqanshaq bolıp qaladı ekenseń. Bul jasqanshaqlıqtı men uzaq waqıt bastan keshirdim.

Bir kúni keshte Kárimbay degen dostım úyge keldi. Kewilli.

— Hár nárseniń waqtı-sáti boladı degen ıras eken, jora. Saǵan qız taptım, — dedi kúlip.

— Qayaqtan?

— Qaladan. Biziń dayımnıń úyiniń qasına birewler kóship kelipti. Sonıń ay dese awzı, kún dese kózi bar bir qızı bar eken. Ayıbı sen qusap otırıńqırap qalǵan.

— Ol maǵan kóner deyseń be?

— Kóniw ekinshi másele. Qızdıń sheshesi «durıslıraq birew tabılsa, jumıs betinen alıp kete berse úndemes edim» depti. Sonnan esigin ańlıp otırıp qızdı kórdim. Awzım ashılıp qaldı. Qullası, onı alsań, bul dúnyadan ármansız óteseń.

Gáptiń pos gállesi, bir dostımızdıń mashinasın minip, úshewimiz erteńine qalaǵa kettik. Qız hayallar salonında shash-boyawshı bolıp isleydi eken.

Kútip turmız. Saat altıǵa on minut qaldı. Qızlar birinen keyin biri shıǵa basladı.

— Áne, kiyatır, — dedi Kárimbay bir waqta qızıl kofta kiygen qara kóz áynekli qızdı kórsetip, — Házir men qapını ashaman da ortaǵa iyterip jiberemen. Sen ózińe qaray tartasań. Qalǵanın jol-jónekey kóre beremiz.

Aytqanday, qız mashinaǵa qaptallasa bergen waqıtları Kárimbay shırp etip tústi de qızdı ortaǵa iyterdi.

Men qorqa-qorqa qolınan tartqan boldım.

Hámmesi oydaǵıday boldı. Keń kóshe menen zırlap ketip baratırmız. Qız hár qaysısımızǵa bir qarap:

— Nu smotri! — dep mısqıllı kúlip qoyadı. Bizden shaytanı seskenip otırǵan ol joq.

— Qayaqqa aydaymız? — dedi bir waqta ruldegi joramız.

— Qáydem, awılǵa aydaytuǵın shıǵarmız, — dedi Kárimbay,

— Awılǵa?! — Qız shorshıp tústi. — Onsha ne asa berip? Kárimbay maǵan qaradı.

— Irasında da, jaqınıraq jer joq pa?

— Qáydem, — dedim men gibirtiklep, — Shayxanada qızapamnıń úyi bar edi.

Qız jáne bizlerdi ermek etkendey mısqıllap kúldi.

— Uyalmaysız ba, qızapańızdıń úyine aparıwǵa.

Biz hayran bolıp bir-birimizge qarastıq. Qızapasınıń úyine aparǵannıń nesi uyat!

— Meylińiz, — dedi qız iynin qısıp, — Maǵan báribir. Biraq, adamǵa bes júz somnan beresiz. Sonıń ózi tırnaq boyawıma jetse de bolar.

Ań-tań bolıp men Kárimbayǵa, Kárimbay maǵan qaradı.