Әнийпа (Ániypa)
Қыз айттырып шыққан еки жигит, әкелериниң досты Наўрызбайдың үйине келди. Олар таныса баслады, алдыларында жарты наны бар қуры дастурхан. Келисим бойынша жигит ағасы сөйлеп отыр, күйеў болмыш жигит жым.
— Сөйтип Таўмураттың баласыман де, жүдә бәрекелла!... Ал, сен кимниң баласыман деп едиң?
— Жумамураттың.
— Жумамурат болғанда .. ана бессарыдағы ма?
— Аўа, сол.
— Насосшы болатуғын?
— Аўа, насос айдайтуғын еди.
— Ҳе, соның баласыман де. Әкең пақыр жақсы адам еди. Өзимиздиң баллар екенсең ғо.. Әнийпа!
— Ҳуў.
— Шайыңды әкелмейсен, бе?
— Ҳәзир.
— Таўекең не ислеп атыр?
— Жақында дем алысқа шықты.
— Әне қалас! Мудамы ғаўырлыға үйренип қалған адам, үйге сыймай отырған шығар.
— Аўа. Ҳәзир де тез-тез мектепке барып турады.
— Айтып отырман ғо, үйренген қалған адам төрт дийўалдың ишине сыймайды.
Әнийпа тақ еттирип бир шәйнек шай әкелип қойды.
— Гүлбий қурдас не қылып атыр? Еле дүканда ма?
— Аўа.
— Бәрекелла! Дени саў адамға жумыс жақсы, ислей берсин.. Әнийпа!
— Ҳуў!
— Кесаларыңды әкелмейсең бе?
Әнийпа әлленемирде кесаларды әкелди.
— Наўрызбай аға, өзиңиз жумыстасыз ба?
— Әй, яқ. Быйыл мына көзим әззилеңкиреп, глаукома дейме, цифрларды дүгистирип ала берген соң қойдым... Әнийпа!
— Ҳуў!
— Босырақ наның жоқ па?
— Ҳәзир.
— Әнийпа азырақтан кейин бир шетинен қурттай алынған нан әкелип қойды.
— Ал, енди балалар, жасы үлкен болған соң жол болсын сораў парызымыз-барыс қайда, келис қайдан?
Жол бойы келисим бойынша буған да жигит ағасы жуўап берди.
— Жер өлшеп жүрмиз аға, усы әтирапта шыпалы суў бар деген болжаў болған екен, ертеректе. Соған ҳәр жерден қазып топырақ әкетемиз.
— Ондай суў шықса тәўир болар еди-аў, инилерим... Әнийпа!
— Ҳуў!
— Қант әкелмейсең бе?
— Ҳәзир.
— Наўрызбай аға, бурын усы әтираптың бәри бағ еди ғой, бүгин жол бойы бир түп терек көрмедик.
— Пай, пай несин сорайсаң иним, мына қысқы суў деген бәле қуртып кетти ғо. Ҳәзир ешек байлаўға қазық таба алмайсаң... Әнийпа!
— Ҳуў!
— Тистеўишиң қайда?
— Ҳәзир.
— Иним, сизиң жақлар толық бағшылық болып кетти-аў деймен-ә?
— Аўа, жартысы картошка. Қаўын-қәмеги де бар.
— Сонысы мақул болған... Әнийпа?
— Ҳуў!
— Дастүрханға қойғандай сары май-пары майың жоқ па?
— Бар ғой.
— Алып келсеш!
— Буяққа автобус сийрек жүреме деймен?
— Аўа, дым жанға тийип тур сөйери. Қалаға барып келиў үлкен күш. Басшылардың астында машина болған соң билмейди... Әнийпа!
— Ҳуў!
— Май жағатуғын пышағың қайда?
— Ҳәзир.
— Жеңгеңиз-әм қартаяйын деди ме, сәл умытшақлаў. Ояғын елестирмейсиз, баллар.
— Яғә, отағасы, зыяны жоқ.
— Әнийпа!
— Ҳуў!
— Аўқатқа айналыстың ба?
— Яқ.
— Ҳаў! Айналыса бермейсең бе, енди!
— Яқ, Наўрызбай аға, биз кетемиз.
— Кетесиз ғой, сонда да «қуўыс үйден қуры шықпа» деген. Азмаз шыдаң, бизиң кемпир ҳәп заматта тайын етеди... Әнийпа!
— Ҳуў!
— Газдың үлкен ошағын жақтың ба?
— Яқ, кишкентайын жақтым ғо.
— Әй, сен-әм бир. Баллардың асығып отырғанын көрип турсан ғо. Қойып тур, өзим барайын.
Ғарры урман-пурман газханаға шықты.
— Келген жумысымызды айтсақ па екен? — деди күйеў болмыш жигит.
— Дым үндемей-ақ қой, «Шешесин көрип қызын ал» деген усы екен. Оннанша тез өкшени көтерейик.
Олар аяқларын сылт еттирместен қапыдан шығып зым ғайып болды. Азырақтан кейин Наўрызбай ғарры сөйлениўи менен кирип келди.
— Сөйтип инилерим, өзимиздин баллар екенсиз ғой. Қуры аўыз кеткен деген уят болады, азымаз шыдан, ҳәзир ...
Ҳаў. Астапыралла, жин бе, шайтан ба?... Әнийпа!
12. 03. 1994-жыл
Гезектеги ендиги бөлимге өтиў: Диңгектеги данышпан
Алдынғы бөлимге қайтыў: Қағыйда
Китап Мазмунына қайтыў
Социал тармақларда бөлисиў
Егер сиз бул китаптың усы бөлимин унатқан болсаңыз, бул бетти төмендеги социал тармақлар арқалы досларыңыз бенен бөлисиўди умытпаң:
